Farid Farjad. Büyük usta. Kemanı ağlatan adam. Notaların üstadı. Dıyguların tercümanı. Onun bir eserinin ismi. Kelebekler de ağlar. 

Olur mu hiç? Birgünlük ömrü olan bir canlı. Hem insan mı? Diğer memeli canlılardsn olsa belki. 'At'ın ağladığını duymuştum ama bu kafarı da romantizim artık. Bu düşünceler pozitivizimle gelen modernist(!) ve materyalist bir zihniyetin yankıları.

Kelebekler ağlar da... Onu duyacak kulak kimde var? Kendi acısına gark olan, kendi üç damla gözyaşında boğulan insan bunu duyabilir mi? En yakınındaki insanın gözyaşını göremeyen duyamayan insan nasıl duyabilir ki diğer mahlukatın acısını derdini, kederini. Mahlukatın sesini. Varlığı görülen yada varlığı görülemeyen şeylerin zikrini. Evrendeki muazzam senfoniyi. Akıştaki ritmi. Ve sessizliğin içindeki sesi. 

Yunus Emre'yi diğer dervişan kıskanır, dergahta. Taptuk Emre farkındadır ve bir görev verir. Gidin kırlara gördüğünüz en güzel çiceklerden toplayın ve bana geritin... Kırlara yayılan dervişler gördükleri en güzel çiçeklerden demetler buketler yaparlar... Ve hepsi biraraya gelirler. Taptuk emreye takdim etmek için. Sıra Yunus'a gelir, elinde kurumuş boynu kırık bir çicek... "Efendim siz en güzellerine layısınız, ancak hangi çiceğe elimi uzatsam kopartmak için baktım ki Allahı zikrediyor... Kıyamadım... Koparamadım... Bunu bulunca bu çiçeği size getirdim." Diğer dervişler dersini alır....

Belki çicekleri kelebekleri olmasa bile, ağlayan diğer insanları duymakla işe başlayabiliriz...