Çok güzeldi. Bembeyazdı. Yerinde duramıyordu. Koştu. Geri döndü. Tekrar koştu. Hopladı. Aralıksız havlıyordu. Zincir ile bağlanmıştı. Uzaktan sevdim. Konuştum onunla. Köpeklein cinsinden pek anlamam. Ama çok güzeldi. Konuşunca ben, yabancı algılayınca daha çok koştu. Ama zincirinin uzanabildiği yere kadar. Birde ne göreyim??? Tahta kapanan bir sandalye zincirine dolanmış... Kalıverdi oracıkta. Tek yapabileceği şey olan havlamaya devam etti....

Dedim ki ona "senden farkımız yok, bağlıyız bizde görünmeyen zincirlerle... Dolanan neler var ayaklarımıza... Gidemiyoruz... Ulaşamıyoruz... Kaderdaşım."  Sonra sordum kendime "hangi ayak bağlarıımı çözebilirim? Hangi sebep ile bağlıyım? Sadece yersel mekanda mı yaşıyorum? Göksel boyutu mu engelleyen ne?"

Köpek beni irşad etti. Zincirler bana öz- özgürlüğümü tekrar hatırlattı.